W okresie zakończenia pierwszej wojny światowej i zanim doszło do wybuchu drugiej wojny światowej, nastąpił bardzo silny rozwój kultury w ogóle. Przejawem tego był zwłaszcza potężny zwrot w kierunku szeroko rozumianej sztuki, a konsekwencją tego okazały się zupełnie nowe trendy, tendencje stosowane przez ówczesnych artystów i kompletnie odmienne od dawniej dominujących style. Przykładem takiego świeżego nurtu okazuje się architektoniczny modernizm. Więcej o nim w następnych akapitach.
Najważniejsze cechy
Zacznijmy jednakże od etymologicznego wyjaśnienia, czym w ogóle okazuje się modernizm i z jakiego języka wywodzi się to określenie. A mianowicie, pojęcie to pojawiło się w latach osiemdziesiątych dziewiętnastego stulecia, a w dosłownym tłumaczeniu z języka hiszpańskiego oznacza nowoczesność – modernisto. Podobny termin występował także w łacinie, gdzie też odnosił się do swego rodzaju innowacyjności. Już z charakterystyki etymologii samego wyrazu nazywającego tenże nurt architektoniczny, śmiało można wysunąć stwierdzenie, iż był on znaczną nowością, wręcz stanowiąc dużo ciekawszą i bardziej atrakcyjną alternatywę wobec naturalizmu pozytywistycznego. nauka tańca poznań Wiele budynków konstruowanych typowo w stylu modernistycznym ukazało się na ulicach Polski, ale jednak pierwsze obiekty w tej wizualizacji dostrzec można było między innymi w rejonach Holandii oraz w miastach niemieckich. We wspomnianych krajach modernizm w dziedzinie szeroko rozumianej architektury rozwinął się w latach 1903 oraz 1908. Przetrwał do drugiej wojny światowej. Warto również dodać, iż najsilniejszy okres rozkwitu tego stylu przypada na czas 1918 – 1975. W szczególności kierunek w architekturze stanowiący przedmiot rozważań niniejszego tekstu upodobali sobie mieszkańcy Wielkiej Brytanii, jak też Włosi, architekci ze Skandynawii, Stanów Zjednoczonych oraz ZSRR I Francji. spawalnia Legnica